Category Archives: geen categorie

Ineens is iets wat gewoon leek, een klein wonder. Omdat er anders naar gekeken wordt. De verwondering zorgt er voor dat je verrast, verbaasd misschien zelfs wel overrompeld wordt.

In het voorbij

ach lief, lief
ik had je zo lief, lief
alle nachten,
alle dagen,
dat we lachten en zeiden
jij en ik
ik en jij
niemand komt voorbij aan ons geluk

neem mijn hand dan
houd me vast dan
als alles kan
kan jij ons dan weer maken
als alles kan
dan kunnen wij weer gemaakt

zoals die keer
dat je schreef dat-
toen ik teveel wijn
en beschonken was
en jij lachte om mijn dubbelzinnigheid
ik te impulsief mijn lippen op de jouwe drukte
jij mijn haar uit mijn gezicht streelde-
dat je schreef
hoe verschillend we zijn,
de kosmos ons toch wel samen brengt

nu
jij hebt het schrijven achter je gelaten
het papier blijft wit
ons samen is zwart
lief, hoe dan
lief
hoe het kan
dat al het geluk voorbij is.



L O S

ze wil loskomen van jou
ze zucht condens op de ramen
tekent gebroken hartjes, die je in dagboeken schrijft
jij zit ingewikkeld in haar bestaan
in haar hoofd was het meer dan
nutteloos gevrij op onbekende plekken
ze veegt het raam schoon
schenkt een glas wijn
bevlekt haar witte blouse
trekt het uit
en staart naar haar lijf
ze ziet de handen nog over haar lichaam gaan
vervloekt haar naïviteit
in het zware leek dit het lichte
hoe dom kon ze zijn

Passie

halfvol is het wijnglas
zojuist genoot ik met volle teugen
wijn stijgt naar mijn hoofd
de lach danst in jouw ogen
mijn ogen vangen jouw lippen
terwijl mijn hart tig keer sneller slaat
dan de minuten daarvoor
omhels jij mij,
mijn lijf tegen het jouwe
hete adem
ik zoen
vingers door je haren
fluisterende woorden strelen mijn oor zacht
ik wil jou de hele nacht

©️Wendy

Nostalgie

lief

lief jij mij

zoals toen

je zei

dat mijn hand in die van jou

dat dat het enige bijzondere was

en dat de wind toen door mijn haar

jouw vingers streelden mijn wang

en dat je me toen kuste

lief

lief jij mij

zoals die dag dat je zei

ja in alles

in alles wie ik was

zelfs mijn grootste storm weerstond jij weergaloos

jij mijn kust

mijn rust

mijn anker

mijn lief

zijn we stuk of te maken

wat zegt het

als wij elkaar raken met scherven van onbegrip

ik mis je

van toen die eerste zoen, daar jong en onbezonnen

twee domme ganzen

die in het diepe sprongen

lief

lief jij mij

in de nacht

als jouw hand over mijn lijf

jij duizend zoenen

we fluisterend benoemen

hoe fijn, hoe zacht en hoe de wereld stilstaat

we in het niets verdwijnen

dat de maan er staat

om ons hart te verlichten

al weten we heus dat de zon nooit rust

lief

als je me nu zo kust

fluisterend een vaarwel

denk dan aan die jaren

dat wij van elkaar

dat het goed was, geen tragedie

laat het ons een innerlijk verlangen zijn naar wat geweest is

wij zijn nostalgie

©wendy

LAAT LOS & LEEF

sta op

genoeg gejammerd

getreurd

de schouders laten hangen

kom op

kop op

sta op

ga

loop, zover het zicht het pad laat zien

en als het vaag wordt

loop verder

loop door

tot de horizon

en daaraan voorbij

tijd om te leven

te zingen, te lallen

vanuit het vallen

weer opstaan

gaan, je moet gaan

niet alles willen voelen

denken aan hoe de ander het zal bedoelen

van dat en ofzo en daarom en hoe dan wel

kom op

kop op

sta op

ga

ga leven mens

ga leven verdomme

voel de adem door je lijf gaan

het bloed pompen

de wind door je haar

natte regen op je huid

en als je verzuipt

zwem

blik vooruit

zie de kust

zie het strand

grijp een anker onderweg

als de moed je laat zinken

leef mens

verdomme

leef

laat de ander

laat de ander zijn voor wat het is

al dat gemis wat je hart je laat voelen

laat het gaan

laat het vervliegen

oplossen

in rook vergaan

leef mens

hoofd omhoog

borst trots

ga staan

je kunt het leven aan

je bent het waard

je mag bestaan

———————————————————–

©wendy

Einde

je zocht, je wilde en je ging

met je rusteloze ziel onder je arm

je was niet te temmen

het was goed

wij waren goed 

misschien 

ook aan goede dingen 

komt een eind

de ochtendzon kleurt de lucht oranje 

je staart uit het raam

dat ik je zou verliezen is geen verrassing

je wilde mij anders

maar ik kan niet iets zijn wat ik niet ben

nu ben je vertrokken

struikelend over woeste wegen

je zocht, je wilde en je ging

met lege handen 

gebogen schouders

kijk ik je na

ik denk dat ik altijd wel wist 

dat ik je zou verliezen

al hield ik je dicht tegen mijn hart

als de liefde verhard

kan zelfs de zon haar  niet ontdooien

aan alle goede dingen komt een eind

•••••••••

©️Wendy

OOGSTEN

Dat er voor je gezorgd zou worden, heb jij nooit als vanzelfsprekend gezien.
Je hebt altijd je eigen boontjes moeten doppen. Hij had dat nooit geleerd.
Hij kon alleen oogsten van de grond waarop jij gezaaid had. De vruchten hield hij voor zichzelf., voor jou de pitten en het rotte fruit.
Had hij jou gezien, dan had hij geweten  dat hij jou had moeten koesteren. Als breekbaar porselein. Hij was verblind door zijn onvermogen en hij kon niet voorkomen dat je uiteindelijk zou breken.


Je was uitgeput, leeg, verlamd.
Pas toen jouw handen niet meer konden dienen, besefte hij wat hij had gehad. Zijn maag raakte leeg en niemand gaf hem te eten.
Woedend  had hij zijn lege bord naar jou gesmeten.
Met rauwe stem schreeuwde hij waar zijn warme maaltijd bleef.
Bij het omkijken naar waar de stukken servies terecht waren gekomen, zag hij jouw lichaam liggen.


‘Goed porselein is schaars tegenwoordig’, sprak hij, terwijl hij jou begroef, daar waar jij eens gezaaid had.
De aarde bedekte zorgzaam, haast liefdevol, als een warme deken, jouw koude lijf.
Het was de rust die jij eindelijk zou oogsten.

Agnes Obel

©️Wendy