L E V E N
Category Archives: De dichtfabriek
Het gevoel neemt de wereld om zich heen in zich op, terwijl het hoofd door blijft denken en het gevoel woorden probeert te geven. Woorden kunnen als een maalstroom van het hoofd, naar de hand, uit de pen op het papier komen. Soms is een gevoel, een verwondering of zijn gedachten niet zomaar te vangen. In de dichtfabriek gaan de woorden waar ze willen en vallen ze op het papier om iets te laten proeven van de waarneming die vanuit de wereld binnenkomt.
Onnozelheid
Clichés
de zon scheen door ons raam
we werden oog in oog wakker
zachte voetstappen slopen naar ons bed
kleine handen in die van ons
alle clichés over hoe snel kinderen groot worden zijn waar
de avond valt, de kaarsen aan
jouw blik ontmoet die van mij
we zuchten en glimlachen vermoeid
met een kind dat bungelt aan je nek
alle liefdesliedjes over hoeveel jij van mij en ik van jou, zijn al geschreven..
toch blijft jouw melodie er één uit duizenden
alle clichés over hoe hard het huwelijk werken is zijn waar
een oneffen pad, van misstappen en onbegrip
het pad lijkt versleten, maar voor ons is het nieuw
we blijven wandelen, met genade in onze handen
alle liefdesliedjes over hoeveel jij van mij en ik van jou, zijn al geschreven..
toch blijft jouw melodie er één uit duizenden
jij klinkt in mijn hart
ik zie wie je wordt, steeds meer jij,
wees niet bang
jij bent alles behalve een cliché
mijn liefde voor jou is groter dan welk liefdeslied dan ook
je melodie klinkt in mijn hart
de zon scheen door ons raam
we werden oog in oog wakker
je fluisterde een cliché, zo waar,
ik glimlachte en zei
ik ook van jou..
ik ook van jou…
——————-
©️Wendy
Passie
halfvol is het wijnglas
zojuist genoot ik met volle teugen
wijn stijgt naar mijn hoofd
de lach danst in jouw ogen
mijn ogen vangen jouw lippen
terwijl mijn hart tig keer sneller slaat
dan de minuten daarvoor
omhels jij mij,
mijn lijf tegen het jouwe
hete adem
ik zoen
vingers door je haren
fluisterende woorden strelen mijn oor zacht
ik wil jou de hele nacht
©️Wendy
Nostalgie
lief
lief jij mij
zoals toen
je zei
dat mijn hand in die van jou
dat dat het enige bijzondere was
en dat de wind toen door mijn haar
jouw vingers streelden mijn wang
en dat je me toen kuste
lief
lief jij mij
zoals die dag dat je zei
ja in alles
in alles wie ik was
zelfs mijn grootste storm weerstond jij weergaloos
jij mijn kust
mijn rust
mijn anker
mijn lief
zijn we stuk of te maken
wat zegt het
als wij elkaar raken met scherven van onbegrip
ik mis je
van toen die eerste zoen, daar jong en onbezonnen
twee domme ganzen
die in het diepe sprongen
lief
lief jij mij
in de nacht
als jouw hand over mijn lijf
jij duizend zoenen
we fluisterend benoemen
hoe fijn, hoe zacht en hoe de wereld stilstaat
we in het niets verdwijnen
dat de maan er staat
om ons hart te verlichten
al weten we heus dat de zon nooit rust
lief
als je me nu zo kust
fluisterend een vaarwel
denk dan aan die jaren
dat wij van elkaar
dat het goed was, geen tragedie
laat het ons een innerlijk verlangen zijn naar wat geweest is
wij zijn nostalgie
©wendy
LAAT LOS & LEEF
sta op
genoeg gejammerd
getreurd
de schouders laten hangen
kom op
kop op
sta op
ga
loop, zover het zicht het pad laat zien
en als het vaag wordt
loop verder
loop door
tot de horizon
en daaraan voorbij
tijd om te leven
te zingen, te lallen
vanuit het vallen
weer opstaan
gaan, je moet gaan
niet alles willen voelen
denken aan hoe de ander het zal bedoelen
van dat en ofzo en daarom en hoe dan wel
kom op
kop op
sta op
ga
ga leven mens
ga leven verdomme
voel de adem door je lijf gaan
het bloed pompen
de wind door je haar
natte regen op je huid
en als je verzuipt
zwem
blik vooruit
zie de kust
zie het strand
grijp een anker onderweg
als de moed je laat zinken
leef mens
verdomme
leef
laat de ander
laat de ander zijn voor wat het is
al dat gemis wat je hart je laat voelen
laat het gaan
laat het vervliegen
oplossen
in rook vergaan
leef mens
hoofd omhoog
borst trots
ga staan
je kunt het leven aan
je bent het waard
je mag bestaan
———————————————————–
©wendy
S T U K
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
je bent gebroken
gehavend
achtergelaten
het spijt me
je wonden gelikt
je hebt mijn tranen gedroogd
maar het spijt me
het spijt me
van alles
alle zeer in je hart
dat ik je hoofd heb verward
dat ik mijn hart heb verhard
het spijt me
de tijd leek zo zoet
leugens met vaal linnen bedekt
witte lakens besmet
het spijt me …
en toch
kom kus me zacht dan
kus mijn mond
ik zal jouw wond
verzachten met woorden van waarheid
van spijt en berouw
omhels ik jouw
gebroken hart in mijn handen
ik kijk en ik huil
mag ik je weer maken
mag ik ons weer lijmen
voor de pijlen
voor de knallen
voor de scheuren
voor de jaren dat we ons niet hebben zien vallen
voor verleidelijke gevaren in vaten
die we ons hart hebben binnen gelaten
voor dat we ons uit onze handen hebben laten glijden
dat we dit alles niet hebben kunnen vermijden;
het spijt je
het spijt me
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
©️Wendy
Wat dat is
wat dat met jou is
je intrigeert me
ik zie je zoeken
zie je vragen
zie je vechten om niet te hoeven voelen
je bouwt hoge muren om je achter te verschuilen
bang om alles weer kwijt te raken
alleen is beter dan opnieuw te verliezen
dan weer opnieuw je hart te moeten maken
maar..
ik loop niet bij je weg
ondanks je fouten
ondanks je falen
ik blijf je omarmen
je zit in mijn hart
al die kleuren die jij jou maken
maken mijn lucht van grijs naar blauw
verlichten de lucht boven ons
wat dat met jou is
wat je met me doet
je maakt me schrijven
en zeggen
het komt goed
dat er kracht zit in hoop
in gebrokenheid
dat het staan is na de val
ik luister
al werd jouw stem nooit gehoord
ik luister naar ieder woord
dat over je lippen komt
ik loop niet bij je weg
ondanks je fouten
ondanks je falen
ik blijf je omarmen
je zit in mijn hart
al die kleuren die jij jou maken
maken mijn lucht van grijs naar blauw
verlichten de lucht boven ons
ik zal je niet verlaten
ik zal je niet verlaten
——–
©️Wendy
Einde
je zocht, je wilde en je ging
met je rusteloze ziel onder je arm
je was niet te temmen
het was goed
wij waren goed
misschien
ook aan goede dingen
komt een eind
de ochtendzon kleurt de lucht oranje
je staart uit het raam
dat ik je zou verliezen is geen verrassing
je wilde mij anders
maar ik kan niet iets zijn wat ik niet ben
nu ben je vertrokken
struikelend over woeste wegen
je zocht, je wilde en je ging
met lege handen
gebogen schouders
kijk ik je na
ik denk dat ik altijd wel wist
dat ik je zou verliezen
al hield ik je dicht tegen mijn hart
als de liefde verhard
kan zelfs de zon haar niet ontdooien
aan alle goede dingen komt een eind
•••••••••
©️Wendy
Paradox
op maar af
druk maar moe
hoofd vol, hart leeg
overvol gevoel
kun je richting geven aan gedachten
dan zou ik ze vangen
ze zijn als fruitvliegjes
die zweven boven de trieste resten van een verjaardagsfeest
de kater, maar het was leuk zolang het duurde
licht aan, licht uit
slapeloosheid
mijn frons graaft diep
pianomuziek wordt verstoord door
grimmig gemekker over moeten
wat de norm is
ken je dat
dat willen ontsnappen
dat alles stil
adem rustig is
alleen het gesuis van het bloed
dat door je lichaam wordt gepompt
punt uit
geen nieuwe zinnen
of beginnen over dingen
die er uiteindelijk toch niet toe doen
liefde is alles maar wordt zwaar overschat
een trance
evenals vlinders
vluchtig gevoel van willen zweven op de wind
wat een farce
de dysforie viert hoogtij
over paradox gesproken
————————–
©wendy
