Maandelijks archief: februari 2021

lichtvoetig in de wereld

ik kan mezelf

stampend in de aarde

ik kan mezelf

vliegend door hemelsblauw

langzaam snel

stil staan

ik kan mezelf

dragen

onder mij een woeste grond

boven mij een uitspansel

regen op mijn huid

ik kan mezelf

aan

reik mij een hand

geef mij een klap

snijd mij een wond

eet mijn hart

ik kan mezelf

rijg mijn ziel

aan een slinger

smijt me neer

breek me

ik kan mezelf

lijmen

zie mij staan

temidden

van het leven

stuk

heel

wachtend

sluimerend

rennend

sprintend

duikelend

troostend

lachend

vechtend

falend

vloekend

dwalend

slenterend

woest

stralend

ik kan mezelf

geven

dat ik om mezelf kan geven

—

©wendy

Wis mijn gedachten

Mijn hart als een harde schijf

Ruk het virus uit mijn lijf

Het gemis aan jou

Ik trek het niet

Die gebrokenheid

Het voelt zo rauw

—

©wendy

Over scheiden

Weet jij wat missen is

geen jus bij mijn aardappels

als ik jou zie met een ander

mij?
jij wilde weg
ik ben vrij

klopt
nu ik jou niet meer heb
jij mij niet meer hebt
jij met de ander
ik weet nu wat missen is

jij wilde weg

juist
het was onweer
ik donderde en was de bliksem

dat je weg wilde
sloeg in als een bom

mijn stoppen waren doorgebrand
ik was
op
af

jij wilde van mij af

ik ben nu van je af

je mist me?

ik ben terug bij af
ik mis je

ben ik jouw jus bij de aardappels?

zonder jou is het leven droog

©wendy

Omlijst

kleur mij in
als een tekening
of nee wacht
maak mij een verhaal
of nee
illustreer mij met woorden op papier
omlijn mij met verlangen
verf mij een toekomst
boetseer een wij
een samen
ik huis al zo
lang alleen
timmer een lijst
waar wij  in wonen

maak ons
een vastgelegd geluk

©️wendy 

BuBbEl

doe mij een bubbel

zo één waar ik in verdwijn

wanneer de sleur van de dag

zich aankondigt

ik alles behalve

in het nu wil zijn

doe mij een bubbel

zo één met in mijn hand een goed glas wijn

jazz op de achtergrond

kaarsen aan

daar waar we zuchten

van wat is dit allemachtig fijn

doe mij zo’n bubbel

in the middle of nowhere

een hutje in het woud

waar we het vuur zelf hoog stoken

alles vertraagt en jij zegt

I don’t care

laat de wereld maar tieren

maar draaien

mij in mijn hals kust

ik weet dit scenario

is veel te fout

maar, man doe mij die bubbel

zonder persconferenties, het werken thuis

discussies of het nos journaal

dat nieuwe normaal

dat ik daar niets van merk

de realiteit vermijd

even in onze eigen werkelijheid

dat jij dan de hele nacht met me vrijt

doe mij zo’n bubbel

man, wat een heerlijkheid

©wendy

Mijmering over eindeloos verlangen

Ze zucht, staart naar het water, in haar hand een glas rode wijn.

Ik heb een chaos in mij die niet te temmen is. Een wild verlangen dat mij duwt naar foute keuzes.
Zoals bij jou willen zijn, hoewel er niets te voelen is dan pijn bij de gedachte je even weer te zien en dan opnieuw te verliezen.
Dat gevoel in mij, waarvan ik de plek niet weet, dat gevoel dat jij veroorzaakt, heeft zich genesteld vanaf het eerste moment dat ik je zag.
Het is frustrerend hoe diep geworteld je bent in mij en hoe moeilijk ik je uit mijn zijn kan rukken. Je woekert.

Dat jij niet voelt wat ik voor jou voel, zou me moeten helpen, maar juist het tegenovergestelde gebeurt.
Ik houd me meer vast aan hoop.
Hoop zou licht moeten brengen, het maakt mijn gedachten donker.

Mijn hoofd weet niet wat mijn hart voelt en andersom; mijn hart heeft geen notie van welke gedachten er spelen in mijn hoofd.

Je verscheurt me.
Zonder dat je het doorhebt.
En ik, ik sta dat toe.

Hoe te leven met een eindeloos verlangen…..

———
©️wendy