De Zinzoeker

ze wil loskomen van jou
ze zucht condens op de ramen
tekent gebroken hartjes, die je in dagboeken schrijft
jij zit ingewikkeld in haar bestaan
in haar hoofd was het meer dan
nutteloos gevrij op onbekende plekken
ze veegt het raam schoon
schenkt een glas wijn
bevlekt haar witte blouse
trekt het uit
en staart naar haar lijf
ze ziet de handen nog over haar lichaam gaan
vervloekt haar naïviteit
in het zware leek dit het lichte
hoe dom kon ze zijn