ik zou zuchten
als mijn adem niet zo vast zat
de wind blaast belangeloos in het rond
ik sta aan de grond
genageld
jij die loopt ziet niet dat ik haper
ik stond erbij
en keek
hoe onze ondergrond de afgrond werd
ik heb de scherven verstopt
toen wij ons hebben kapotgemaakt
adem stokt in mijn keel
ik bid dat je onze gebrokenheid
niet zult vinden
ons laat zijn wat het is
wat het was
dat we huilen om het gemis
en dat dat goed is
op een gekke manier..
©️Wendy
De Zinzoeker 
Geef een reactie