"The art of writing is the art of discovering what you believe" -Gustave Flaubert-
ik zag de zijne
om jaloers op te worden
ze waren mooier dan de mijne
zo mooi zo apart
ik heb nog nooit zulke mooie gehad;
zoals met biezen rand
of van prachtig wit kant
gestippeld, gestreept een kek patroon
niets van dat, die van mij zijn zo doodgewoon
van die blauwe
van dat kouwe
die ouwe
die niemand wou
die bleef liggen in de koopjesmand
nee had ik zoals de zijne:
dan kon ik zeggen,
niemand heeft zulke mooie als de mijne;
prachtige gordijnen..
©wendyvanschaik2019
in de stilte van mijn kamer
hoor ik niets anders dan mijn
adem
in
uit
het versnelt
het hart kloppend in mijn keel
wanneer ik te veel
denk aan:
de laatste
zucht
van de lucht
die ik inhaleer
of dat er dan
niets is
of
zomaar iets is
iets onbeschrijfelijk donkers
dat in mijn hart zal vallen
dat ik ineens wegren
dat ik dan niet meer weet
zelfs vergeet
dat ik ook van waarde ben,
dat ik dan jou zie staan
het is met afkeur
met grimmigheid kijk jij mij aan
mijn adem stokt
mijn stem verstilt;
de twijfel slaat in
ben ik gewild ?
op de grond waar ik sta
mag ik nemen van de lucht
waar ik ga
ik verstik mezelf met jouw oordeel
ben ik te weinig,
ben ik genoeg,
ben ik te veel?
de tijd tikt de uren van de klok
mijn hart raast
terwijl ik in alle haast,
mijn rust probeer te bewaren
als een corset trek jij
mijn grenzen aan
ik stik
binnen kaders
ben ik zonder levenslucht
geen zucht
wind die daar waait
het is de ruimte die adem
geeft
ik knip het lint
de waarheid verslint
jouw leugens
in de stilte van mijn kamer
hoor ik niets anders dan mijn
adem
in
uit
krachtig
levensadem in mijn neus
mijn longen vullen zich met lucht
mijn hart wordt licht
en ik verzucht:
zolang mijn adem stroomt
heeft mijn leven zin
©️Wendyvanschaik2019
blijf
ga niet weg
ik bind je hart
met woorden vast
op papier
zodat je hier
in mijn nabijheid blijft
blijf
zonder jou
wordt mijn veiligheid beroofd
verdwaald mijn hoofd
in angstige gedachten
als je beloofd
dat je niet gaat
mijn angst niet verlaat
laat ik het touw even vieren
blijf
je moet blijven
sta niet op
wacht, stop
niet gaan, nee
nee niet gaan, blijf
ik gooi mijn lijf
voor jouw voeten
blijf
of anders
ik trek het touw aan
zodat je niet kunt gaan
handen trillen, opengereten wonden
nu ik eindelijk de liefde heb gevonden
wil ik je niet kwijt
blijf
je blijft
bij het raam zie ik je staan
ik heb de deur op slot gedaan
de sleutel in mijn maag
nu is het niet meer de vraag
of jij mij
verlaten zal
in de val
mijn angst heeft jou gevangen
©wendyvanschaik2019
maandag,
de wekker,
snooze,
de wekker
is weer gegaan,
gaap, opstaan
koffie, thee, bakje muesli mee
op het balkon, de ochtendzon
straalt ,
zoekend naar het nieuws in de krant
in gedachten verdwaald
jas aan, frisse neus, stap over de drempel
en warempel, onderweg
in angstvallige capriolen terecht gekomen,
door verzonken in wilde dromen
struikelend over stoeptegels,
binnen de regels, stipt op tijd,
de file vermijd
werk, wandel, winkel.
knikje hier, ik zwaai daar
werkdag klaar
sleutels,
open die deur, lekkere geur
van avondeten, warm huis
voeten op de bank
even niets….ik dank
voor de dag..
en dan ineens
maandagmijmering ,
ik begin te schrijven over dat gevoel
twijfel over :
heb ik zin gegeven
is het zinvol geweest de dag
ik bedoel:
vandaag
Ik word wakker, sta, bid, eet, val, struikel, lach tranen met tuiten, loop fluitend buiten, wring me in allerlei bochten, mijn angsten bevochten, ik luister, fluister vriendelijkheid, geen mens vermijd, liefde rondgestrooid, wat aangeklooid, onbevangen liefde ontvangen, gejankt, gemopperd, geschreeuwd, gezwegen, intens geliefd van geluk gezweefd de dag beleefd…
ik stop met schrijven,
denk en lees de woorden geschreven
hardop verwonderd:
ik heb een zin vol leven!
©wendyvanschaik2019
Dus mijn opa sprak
” Zo de Heere wil, zo de Heere wil,
zo Hij wil zal het leven gaan”
En ik zie mezelf daar nog staan
met blote voeten in het gras.
En ik weet dat ik dacht,
maar wat wil Hij dan
Jaren later met mijn ogen omhoog gericht,
starend naar de wolken,
Hoor ik nog steeds:
Zo de Heere wil.
Maar op mijn vraag:
Wat dan?
Blijft het stil
Genoeg gewacht dacht ik dan,
Ik vertrek.
Ik weet dat ik het zelf kan,
zonder te weten waar naartoe.
Ik sla verschillende paden in,
struikelend, vallen ,weer opstaan,
door opnieuw doorgaan
soms even niet;
Een kruispunt ik sta, stil..
Zeg het me dan,
schreeuw ik
Zo de Heere wil? Zo de Heere wil.
Is er een bestemming, een lot
een vast patroon door Hem bepaald.
Zegt u het me dan God
daar in de hemelhoog,
pak me op zet me neer,
op de juiste plek deze keer.
Want de tocht naar zoeken van de zin,
het brengt wanhoop , het lijkt eindeloos,
ik start telkens aan het begin.
Wat is het dat U wil?
Ik gil.
Het blijft stil
stil
stil..
Dus mijn opa sprak
“Zo de Heere wil, zo de Heere wil,
zo Hij wil zal het leven gaan”
Opnieuw zie ik mezelf daar staan.
Blote voeten in het gras,
ik herinner me dat hij nog niet uitgesproken was;
“Gods wegen zijn ondoorgrondelijk,
zijn stem moeilijk te verstaan,
in de vrijheid ons gegeven,
in de haast van dit leven
komt het op de stilte aan.”
En ik weet dat ik dacht,
maar wat wil Hij dan
hoe kom ik tot mijn recht
Ik speel geen spelletje,
God ik meen het echt,
Nu, met mijn ogen omhoog gericht
Starend naar de wolken
Hoop ik op een teken
iets van een schitterend mooi licht
gedonder uit de hemel ,
Een teken van God, dat is wat ik wil
Dus ik blijf
stil,
stil
stil..
©wendyvanschaik2019
je vraagt
ik adem diep
want ik weet wat jij wilt
dat ik zeg
maar ik loop mijn eigen weg
ik verzucht jouw verwachting
van mijn schouders
ik draag niet langer de last
van voldoen aan jouw wensen
en van al die andere mensen
of van de donkere stem in mijn hoofd
die roept: ja beloof, beloof
zodat ik struikel over
dat wat ik niet waar kan maken
zal verzaken
vertrouwen verliezen
niet kan kiezen
tussen liefde voor mezelf
of jouw liefde voor mij
maar dat is voorbij
ik ben sterk nu
voeten stevig op de aarde
rug recht
kijk me dan
ik ben het echt
ben je klaar
voor mijn antwoord
NEE
©wendyvanschaik2019
.
“Ik ben dankbaar”, sprak de oude vrouw ,
“dat is wat ik nog zeggen wou.”
“Waarvoor”, sprak haar man,
hij was even gerimpeld als zij.
“Nou voor die maandag in mei,
dat jij je paraplu boven mijn hoofd….
terwijl de regen spetterde op het trottoir
dat jij toen zei ik breng je thuis, en ik riep, maar, kennen we elkaar?
En toen maakte jij dat gebaar,
dat je me hand pakte, hem schudde
Sjaak zei je, en op je lip een sigaret
Sjaan, zei ik, we lachten en met dikke pret,
sprong ik bij je op de fiets
Ach dat was niets voor zo’n meiske als ik.
“Maar je deed het wel”,
zei hij snel.
Stilte.
Hij streek door haar grijze haar.
Zijn stem brak; “Ik ben je dankbaar,
voor die 65 jaar,
voor de ruzies, het plezier,
je malle streken en diepe dalen,
voor als je me weer es op kwam halen
uit de kroeg
en ik dan spugend op de achterbank lag
je me sterke koffie gaf, de volgende dag.”
Haar gerimpelde hand op zijn wang.
Ze sprak: “of die ene mooie dag in mei was het niet?
Alsof ik het nog zo voor me zie.
Dat jij toen zei ik breng je thuis
en ik riep, maar, kennen we elkaar?
En toen maakte jij dat gebaar.”
“Ja dat klopt”, zuchtte hij,
“je sprong toen achterop mijn fiets..”
Zijn trillende handen in de hare.
Zijn stem brak.
“Ik ben je dankbaar”.
“Dankbaar voor jou lieve Sjaan,
voor je malle streken,
voor de knuffels onder de deken,
voor het bij me zijn ondanks mijn fouten
van dat de buurvrouw net iets te lang bleef
dat je zei: ik wil dat je weet dat ik je vergeef
voor de kinderen, de avonden klaverjassen
voor de stamppot op mijn bord
ik kwam bij jou nooit liefde te kort.”
“Wie ben je” sprak de oude vrouw,
“ik zoek Sjaak , ik moet hem zeggen dat ik van hem houd”.
“Ach lieve Sjaan, zie me staan”.
Ze sprak:
“Mag ik bedanken, ik houd niet van oudere mannen”.
Haar gerimpelde hand door haar grijze haar,
zoekend naar
herkenning van herinneringen,
ze zijn mistig die dingen,
van nu en van toen.
Hij pakt bevend een foto uit zijn binnenzak.
“Weet je nog Sjaan van die zoen?”
Zijn gerimpelde hand pakt die van haar,
ogen die de herinnering herkennen:
“Sjaak? ik ben dankbaar” , sprak de oude vrouw
“Dat is wat ik nog zeggen wou.”
“Waarvoor” verzuchtte haar man liefdevol,
hij was even gerimpeld als zij.
“Nou voor die maandag in mei
dat jij je paraplu boven mijn hoofd hield toen daar…
Terwijl de regen spetterde op het trottoir.”
©wendyvanschaik2019
de dag bedacht
om in bed te blijven
ze had geen zin
om het licht aan te doen
zon je bent vrij
is wat ze riep
de dag was alleen vergeten
dat de maan
zonder zon
geen licht meer schiep
de nacht gaf de dag op haar donder
want wat is de nacht zonder
zonneschijn
te donker
©wendyvanschaik2019
