Ze komt neer op beide voeten
klopt het stof van haar jas
ze wil haar lot ontmoeten
tinteling door het gras
glinstering op haar sproeten
van de zon die hevig schijnt
ritme in haar beide benen
rennend
vliegensvlug
voordat de horizon verdwijnt
ze gaat nu
vrij
vastberaden
meer dan ooit
ze heeft voorgoed de gene
van haar lichaam afgegooid
ze draagt de kroon als duizenschoon
volop in bloei waait wind door haar
innerlijke vrede speelt de boventoon
laat duizend prikkende woorden
laat rusteloze jaloezie
laat angst, laat duister
ze gaat en ze fluistert;
in mijn hart zal ik dragen
zal ik verstoppen
zodat de nacht het niet vindt
zal ik zeggen, zal ik omhelzen
het kleine kind
dan zal ik haar de zachte woorden doen toekomen;
laat los het vechten
laat los gebalde vuisten
ik wieg je zachtjes heen en weer
en zal zeggen keer op keer
Het was niet jouw fout
©wendyvanschaik2018
De Zinzoeker 
Geef een reactie