Soms is het zo donker
ook al is het licht aan
dan voel ik me somber
zie ik niet waar ik kan gaan

de stenen lijken van modder
en ik glijd steeds weer uit
het kost me moeite overeind te blijven
ik ben stil, maar van binnen roep ik luid

de lach is makkelijk te maken
alles lijkt weer goed
de woorden in mijn hoofd weten me te raken
zeggen dat ik het niet kan,
dat ik niet weet hoe het moet

Soms voelt het donker te fijn
Dan begin ik te wennen
Denk ik dat dat alles beter maakt
Ben ik te vermoeid om te rennen

Dan ineens begint er iets te schijnen
Ik zie jouw lach en jouw kleine hand
Jij pakt me stevig vast
voorkomt dat ik val van de rand

Je omhelst me met duizend knuffels
En zegt de allerliefste ben jij,
ik wil altijd bij je blijven,
Mama, blijf jij dan bij mij

Dan voel ik de hoop weer stromen
Mijn mooie, kleine geluk
jij verjaagt uit mijn hoofd het donker
Mijn hart is heel, niet meer stuk

Ik zou willen dat ik sterker was
dan dat ik nu voor jou kan zijn
Maar weet dat ik altijd zal blijven vechten
Het donker krijgt mij niet klein

Ik heb het je vast wel eens gezegd
Heb ik het je weleens verteld?
Jij bent zo bijzonder
Jij bent mijn kleine held

Voor jou wil ik in het licht blijven
Om samen te vieren het leven en de lach
Jij maakt de dag zoveel mooier
Ik ben zo dankbaar dat ik jou in mijn leven mag

©wendyvanschaik2017