De Zinzoeker

Het dierbaarste wat je hebt gekregen verliezen.
Het gevoel dat alle hoop vervlogen is.
Kent u dat?

De dag begon  zoals altijd.
Met de eerste zonnestralen die het huis verlichtte.
Het teken om op te staan.
Ik besloot me nog even om te draaien,
de dag zou nog lang genoeg duren
Ik denk dat ik in bed zou blijven liggen als ik had geweten wat er mij die dag te wachten stond.
De plaats waar de wijzers van de klok stonden toen het felle licht in mijn huis verscheen ben ik vergeten
Het was voor mij alsof de tijd op dat moment stil stond

Heeft u wel eens een engel gezien?
Ik had er over gehoord, maar nog nooit 1 in het echt gezien.
U zult denken dat ik gek ben, misschien..

“ Ik wens je vrede toe”.
Dat was de openingszin
Terwijl ik nog aan het verwerken was wat ik zag en of dat wat ik zag geen droom was vertelde hij dat ik de gelukkigste was onder alle vrouwen.
Want ik zou Gods Zoon gaan dragen.
Een Zoon van de allerhoogste.

Het licht van de Engel deed pijn aan mijn ogen.
Ik probeerde het moment waarin ik was in mij op te nemen.
Maar mijn verstand won het van mijn gevoel.
Ik wilde beredeneren wat er gebeurde;

Wat?
Ik, een kind!
Er zat nog niet eens een ring om mijn vinger
en dan zou er al een kind in mijn buik groeien?

Voor God is niets onmogelijk, sprak de engel helder en vastberaden.
Wat God wil gebeurt,
het zal gebeuren.

De kamer vulde zich met onvoorstelbare liefde.
Het is moeilijk dat moment weer vast te kunnen pakken
Er kwam een diepe rust, een diepe vrede over mij.
Er restte mij niets anders dan te zeggen:
Goed, De Heer mag met mij doen wat Hij wil,
dus laat het maar gebeuren.

Toen moest ik het mijn verloofde nog vertellen.
Ik had wel een tipje van de sluier opgelicht, maar dat was niet zo goed gegaan.
Jozef wilde geen praatjes, hij had besloten om in stilte van mij te scheiden.
Gelukkig was de Engel zo praktisch geweest om het, na mijn poging,  Jozef ook maar te vertellen.
Dat scheelde een hoop discussie, verwijt en beschuldigingen.
En belangrijker nog, de engel had Jozef gerustgesteld en zijn liefde voor mij werd weer aangewakkerd; hij nam mij bij zich in huis.

De dagen daarna werden dagen die begonnen zoals altijd.
Met de eerste zonnestralen die het huis verlichtte.
Het teken om op te staan
Die dag was het de tijd om naar Jozefs geboortestad te trekken.
Hoogzwanger op een ezel langs bergen en langs dalen op weg naar Betlehem.
Eenmaal daar aangekomen, deed iedere herbergier de deur dicht.
Alles zat vol.
Ik was zo moe.
Jozef, zo vindingrijk als hij is, vond een plek, precies op tijd.

Want in die nacht was Hij daar.
Mijn zoon.
Mijn lieve kleine jongen.
Een Godswonder.

Niet lang na de bevalling moesten we vluchten.
Ons thuis was niet langer een veilige haven.
Met een kind van nog geen jaar gingen we op weg.
Ik probeerde te blijven vertrouwen dat God voor ons zou zorgen,
ik hoopte dat het goed zou komen.
Als je huis en haard achter moet laten, een gevaarlijke reis moet maken met de onzekerheid waar je terecht gaat komen en of je opgevangen zult worden,  dan is de hoop het enige waar je je aan vast kunt houden.
De hoop is dan het enige wat je op de been houdt.

Er werd voor ons gezorgd:
Hij groeide op.
De tijd ging te snel.
Het eerste lachje, de eerste stapjes,
de knuffels en de kusjes.
Hij werd ouder.
Door de jaren heen heeft Hij mij doen verbazen.
De wijsheid, de zelfstandigheid, maar vooral de ongelooflijke liefde voor de ander…

Misschien mag je het als moeder van de Zoon van God niet zeggen, maar wat was ik trots op Hem.
Ik had hem zo lief en met mij vele anderen.
Hij had wel eens gesproken over wie Hij werkelijk was.
De redder van de wereld.
Hij was mijn zoon.
Ja, hun redder, maar mijn zoon.

Ik had hem zo graag nog heel even, heel even bij mij willen houden.
Een mens hoort niet te lijden.
Een moeder hoort haar kind niet te zien lijden.
Een moeder hoort haar kind niet te begraven.
De diepe donkere leegte die dat verdriet brengt is zo groot.
Het was zo donker.
Alsof iemand het Licht van de hoop had uitgedaan.
Alsof de hoop vervlogen was..
Maar ik wist..

Het was in die nacht dat Hij ter wereld kwam.
Ineens was ik moeder.
Mijn zoon.
Mijn lieve kleine jongen.
Een Godswonder.
Ik nam Hem in mijn handen, ik tilde Hem op.
Mijn handen gevuld met Hoopvolle vrede.
En ik wist, dat hoe snel het tikken van de klok de tijd zou doen verstrijken,
dat wat er ook zou gebeuren,
de Liefdevolle hoop nooit vervlogen zou zijn..

©wendyvanschaik2016