De Zinzoeker

Ik zou willen noemen
zeggen, roepen
Onder woorden willen brengen
Kunnen vastpakken
De vinger erop leggen
Ik zou het willen oppakken
het aan je willen geven
zodat je er naar kunt kijken
en bij het aanschouwen
je hoofd naar mij op te richten
mijn ogen te ontmoeten
diep doordringend tot in mijn ziel
in het ritme van de adem
op mijn golflengte komt
en dat dan zonder gesproken taal
jij mij omringt met liefde
Ik zou willen schreeuwen, springen
stampen
Ik wil mijn binnenste verscheuren
op straat neer gooien
Willen janken, willen breken,
Ik zou alles willen doen om de waarheid
een kans te geven
Om muren af te breken
Stommen te laten spreken
Voor eeuwig en altijd de schone schijn te verbannen
Het oordeel de deur uit te schoppen
Ik zou dit vol liefde willen doen
Maar de pijn, de woede om het onrecht,
om het tekort aan genade is te groot
Ik zou mijn diepe, donkere verdriet willen pakken
aan jou willen geven
Dat je er naar kijkt en het begrijpt
Dat je je zaligspreking erover uit strooit
Dat je in de storm wakker wordt
Mij vraagt mijn angst aan jou te geven
Zodat ik kan zeggen
dat zelfs de wind en de zee luisteren naar jouw stem
Ik zou in jouw aanwezigheid mijn pijn willen uitschreeuwen
dat jij die dan heel voorzichtig en vol genade verzorgt
Dat je mijn gezicht tussen jouw gewonde handen neemt
En zegt, het is al volbracht
Het is al volbracht
Je hoeft alleen maar te zijn
in mijn aanwezigheid
Te rusten
Te vertrouwen
Te leven
In rust in vertrouwen te leven.
Dat ik dat dan voor even kan geloven
Dat de stille vrede wordt gehoord.

©wendyvanschaik2016