Een vrede op aarde
alleen maar in liefde gebonden te zijn
in stilte te begroeten
wat je eens als litteken had gedragen
maar nu de verzoening
helend werkend op de pijn
Een vrede op aarde
allen tezamen
een andere ritme te lopen
maar toch in verbinding te zijn
Diep in je ziel ruimte te laten
om liefde te kronen en daar
Koning te laten zijn
Maar, we spreken elkaars taal niet
Het is niet te begrijpen
’t gesproken woord wordt niet gehoord
We schreeuwen, we vechten om zinnen die strijden
En eens gevallen verliezen we de liefde
de liefde..
zij dreef ons eens voort
Zijn wij daarom hier op aarde ?
Onszelf te tronen
het te verdedigen met vlijmscherpe woorden
snijdend als een zwaard?
De ander te laten bloeden
De haat te voeden
is ons gelijk dan het doel om recht te halen
kosten wat het kost trekkende ten strijd
Is onze pijn te groot,
te groot om te begrijpen de wonden van de ander
Is dat een kleine ernst
zouden wij niet kunnen helen
ons eigen, die van de ander, de gebrokenheid
Wat is liefde,
wat is liefhebben gelijk aan jezelf
alzo ook de ander
Laat ons dan smeken, bidden,
te schreeuwen om liefde
die de empathie in ons verwekt
te begrijpen het verdriet in de ander
te zien het leed dat sommige bereikt
Dat onze ogen ooit elkaar mogen ontmoeten
en elkaar oprecht te zien
ongesluierd
zonder het masker van gelijk, wrok en nijd
een vrede op aarde
allen tezamen
een andere ritme te lopen
maar toch in verbinding te zijn
Diep in je ziel ruimte te laten
om liefde te kronen en daar
Koning te laten zijn
©wendyvanschaik2016
De Zinzoeker 
Geef een reactie