De Zinzoeker

Mijn man is alleen thuis met vier kinderen.
Dat kan hij.
Gelukkig heb ik er geen problemen mee hem daar alleen te laten.
Dat doet hij wel vaker.
Mijn zusjes huis staat leeg.
Ze zijn een weekend weg.
En ik..
Ik zit in haar huis.
Zodat ik kan slapen.
De hele nacht.

Een nacht slapen..
Zonder geween, gekrijs of slaperige kinderen die om 2.00 s nachts met vragen komen als: “Mag ik een appel” of “Is het al ochtend? ” of “Is Evi ’s feestje nu?”
Zonder dat ik na de zoveelste nacht schreeuwend tegen mijn lieve, middelste dochter zeg: “NEE EVI´S FEESTJE IS NIET NU, EVI VIERT GEEN FEESTJES MIDDEN IN DE NACHT. WEET JE WAT EVI DOET, EVI DIE SLAAPT, ZOU JE OOK EENS MOETEN DOEN!”
Ja hoor, ik schreeuw soms tegen mijn kinderen. Dat zeg ik gewoon. Gewoon hier. Ik ben er niet trots op. Zeer zeker niet. Ik ben aan het leren om mezelf te beheersen en de kinderen op zachte , doch dringende toon toe te spreken, maar het is, op één keer na nog totaal mislukt. Om het nog even wat erger te maken: wanneer het de twintigste keer is dat ik bruut uit mijn slaap wordt gerukt komt er soms ook een vloek uit.

Nu voel ik de gedachte van de lezer even afdwalen van de slaapproblemen in huize van Schaik: “O, u vloekt wel eens?” Ja inderdaad. “Maar u bent toch ook in de Heer?” Jazeker, ik ben zeer in de Heer. Ik weet dan ook, dat er gelukkig genade is, zodat ik me niet zwaar schuldig hoef te voelen wanneer het eens gebeurt. Ik bid me na de vloek dan ook suf of de kinderen ALSTUBLIEFT een nacht door mogen slapen en dat ik heus wel snap dat mijn kleine leed in het niet valt bij de grote misère op deez aarde, maar dat ik eens iemand hoorde zeggen dat het ene leed het andere niet uitsluit, dus ook niet vergelijkbaar is en dat ik daarom wel deze vraag bij de Grote Man durf neer te leggen.
Soms werkt het. Dan slapen ze. Slaap ik alleen weer niet..Omdat ik te veel onder de indruk ben van het wonder dat mijn gebed is verhoord.

Misschien geef ik nu te veel informatie over mezelf bloot.
Over het vloeken en schreeuwen bedoel ik.
Ach ja, goede kletspraat voor zondag onder de koffie.
Eigenlijk kan het me niet zoveel schelen wat je over me denkt nu je hoort dat ik heel soms een schreeuwende, vloekende moeder ben, misschien wel zo eentje die Ciske de Rat ook had.
Ik heb niet zoveel zin in me beter voor te doen. Dat ben ik namelijk niet. Beter dan jou, of dan u. De kans is groter dat u heiliger en beter bent dan dat ik ben. Dat kan me niets schelen. Ik vind het prima. Ik ben namelijk niet alleen moe van mijn kinderen. Maar ook van de maakbaarheid van deze maatschappij. Soms is het namelijk gewoon stom . Soms is het leven gewoon niet leuk, vind ik mijn kinderen irritant, wil ik scheiden van mijn man – ondanks dat hij heus wel leuk genoeg is om bij te blijven- maar simpelweg omdat ik geen zin meer heb om in de relatie te investeren.
Soms wil ik gewoon even verdwijnen. Soms is het gewoon stom.  Soms wil ik even lekker zielig doen, alles ellendig vinden, de wereld niet meer kunnen begrijpen – want ik begrijp die hele wereld ook niet, laat staan de mensen die erin wonen, om nog maar niet te spreken over mezelf. Soms zou ik willen dat alle geluid, geraas, gezeur de wereld zou verlaten. Want dan was mijn gezeur ook niet aanwezig.
Soms wil ik gewoon even verdwijnen.

Vroeger – toen ik nog een klein schreeuwerig meisje was- pakte ik dan mijn rode rugzak en vertrok ik richting de grote bulten achter mijn huis, met de boodschap voor mijn ouders: “EN IK KOM NOOIT MEER TERUG”. Om vervolgens balend aan het avondeten te zitten, mezelf streng toesprekend wat voor loser ik was , dat ik het niet eens twee uur had kunnen volhouden.
Nu verdwijn ik in mijn werk, in mijn series of gewoon in mijn hoofd. Maar dat laatste raad ik mezelf nooit aan. Dat is vaak nog vermoeiender.

Ik word er ook heel primair van. Van weinig slaap en van moedeloosheid. Echt joh. En enorm cynisch. En “numb”. Alsof ik pillen slik die de helft van mijn emoties verdoven.
Misschien dat ik daarom dit nu ook wel zo, zo rauw en zonder vrees en schaamte neergooi.

.. Gelukkig weet ik dat er genade is.. Vroeger dacht ik altijd, ik kom nu zeker in de hel. Nou niet alleen ik dacht dat, ook op catechisatie kreeg ik dat te horen. Gelukkig weet ik dat er ook genade is voor hysterische, vloekende, oververmoeide moeders.
Soms als ik me schuldig voel over mijn boze bui, over mijn onmacht – ja want heus, ik heb ook een geweten en een schuldgevoel- dan denk ik aan het verhaal  van Jezus in de tempel. Dat Hij iedereen weg ging jagen uit het huis van Zijn Vader. Hij was boos! Hij was geraakt. Jezus kon er ook wat van hoor. Als mensen iets deden wat hem echt raakte…  Jezus liet zich ook raken. Jezus was heel kwetsbaar. Hij deed niet alsof. Hij was eerlijk in dat wat Hij deed. Hij maakte de dingen niet mooier omdat Hij dan meer vrienden zou krijgen, of omdat dan de Farizeeërs Hem dan aardiger zouden vinden. Jezus hield niet van nep. Jezus hield van echtheid. Dat is één van de dingen die ik zo mooi aan Hem vindt. Zijn echtheid. In alle verhalen die je leest durft Hij volledig zichzelf te zijn.

Iets wat ik nu vooral probeer, en wat ik ook van Hem heb- van Jezus bedoel ik- is de rust opzoeken. Daar was Hij nogal goed in. Hij zonderde zich af, omdat Hij wist dat rust goed voor Hem was.
Dat vond ik dus wel een strak plan.
Sinds een jaar doe ik dat ook. Me afzonderen. Me opladen. Omdat met te veel mensen om me heen, ik energie aan de ander blijf geven. Ik blijf zorgen, entertainen, ik blijf me focussen op de ander en neem het juk van de ander met me mee. Ik laad niet op met mensen in mijn buurt.

Daarom zonder ik me af. In een kloosterweekend, of een nacht ergens anders. Of een hele week, iedere avond op mijn kamer zitten, alleen. Opladen… tot rust komen..

Jezus had geen kinderen.
Tenminste dat is wat ik geloof.
Ik heb het niet gelezen in De Bijbel die ik lees.
Sommige zeggen namelijk dat Hij wel kinderen had.
Ik weet het niet.
Als het wel zo was, dan vind ik het jammer dat er niets over in de Bijbel staat. Ik had graag willen weten wat Hij had gedaan met vier kinderen wakker in 1 nacht. Of Hij dan ook had geschreeuwd. Ik denk niet dat Hij Zijn eigen naam zou hebben geroepen.
Als ik Jezus zo een beetje ken, en ik ken Hem een beetje, dan was Hij rustig bij het schreeuwende kind gaan zitten. Zelfs na de 20e keer. Tja, Hij zou dat kunnen. Hij was zonder zonde.
Misschien zou Hij gaan bidden en was ze wonderlijk in slaap gevallen.

Ik ben nu alleen
In het huis van mijn zusje.
Dankzij mijn man mag ik vannacht slapen
Ik hoop voor manlief dat Jezus vannacht in tha house is en Hij bij alle vier de kinderen gaat zitten. En iedere keer dat ze schreeuwend wakker worden, ze wonderlijk weer in slaap vallen.
Dat zou mooi zijn.
Voor mijn man..
Maar ook voor mijn kinderen.
Ik bedoel: Jezus zal maar iedere nacht naast je zitten…

*Voor het geval men het zielig vindt voor manlief: Hij mag morgennacht slapen.