"The art of writing is the art of discovering what you believe" -Gustave Flaubert-
Wanneer het duister je hart raakt
Je verkilt, verkoelt
Angst de leiding neemt
Wrok de zuurstof is die je ademt
Kniel dan neer
in stof, in zand
Buig, vecht, roep
Laat de onrust schreeuwen in de aarde
Hef je hoofd op
Je handen reikend naar de hemel
Laat los, durf te vallen
Opnieuw te landen
In het lichte, in het luchtige, in liefde
Laat het Licht opnieuw je hart raken
Adem in de stilte
Geef je hart de ruimte om te rusten en herleef!
©Wendyvanschaik2016
Ik zag haar
Ik heb haar gezien
Waargenomen
Zonder franje
Zonder kitsch
Was ze daar
Ze stond met haar voeten op de aarde
De aarde hield haar overeind
Haar armen langs haar lijf
Haar schouders licht gebogen
De adem: langzaam in en uit
Ze was daar
Ze stond met haar voeten op de aarde
Haar ogen geopend
De rimpels, de huid
Je zag al het leven dat ze eens had geleefd
In volle aanwezigheid
Zonder schone schijn
Was ze daar
Ze stond met haar voeten op de aarde
Die plek was van haar
Zij had die plek ingenomen
Ze mocht daar staan
De strijd had ze gestreden
Met zichzelf had ze gevochten
Het had haar veel gekost
Om te zijn, daar,
met haar voeten op de aarde
Ze zou daar blijven staan
Al waaide woeste winden
Ze wortelde zichzelf stevig in de grond
De wind kon niets van haar afnemen;
Er was niets wat haar bedekte
Al wat haar verborgen hield;
De maskers, de sociale wenselijkheid, de goede orde,
Het oordeel, de onzekerheid,
de vernedering
Al dat had ze van zich afgeworpen
Geworteld in de vruchtbare aarde
Had ze zich bekleed met onvoorwaardelijke Liefde
Met trouw aan zichzelf
Gevoed door Levend water,
Stromend uit een eeuwige Bron
Stond ze daar
Wetend dat deze Bron nooit zou opdrogen
Ik heb haar gezien
Waargenomen
Zonder franje
Zonder kitsch
Heeft ze haar plek ingenomen
Geworteld in vruchtbare aarde
Gevoed door de Bron
Haarzelf omarmd in vrede
Eindelijk, eindelijk had zij zichzelf lief…
©Wendyvanschaik-april2016
De afwijzende blikken, de draaiende ogen van een ander, maakt al dat er een orkaan van gedachten mijn hoofd binnenstormen. Tel daar een uurtje met alle kroost tijdens de zwemles bij op en de wanhoop is compleet:
Een krijsend,bijna stikkend kind -omdat door de Palato schisis, het snot en de melk de neus en het keelgat in loopt- in een bloedhete sportschool, terwijl je oudste nog 35 minuten moet zwemmen en je andere kleuter zo breed op de bank ligt, dat haar voeten sierlijk op de been van een andere moeilijk kijkende vader neer… knallen.
Het zweet breekt je uit, je baby begint harder te hoesten en je hoopt dat ze niet blauw aanloopt. Je ziet de ontwijkende blikken van de andere ouders, de negerende “ik heb geen zin in dat gekrijs – houdt dat kind stil” hoofden. En zelf zou je het liefst mee willen janken.
Dan is daar je engel. Een vrouw, een moeder, met de liefste lach ooit, die in alle rust zegt: ” wat een mooi kindje”. Ze begint door het gorgelende gekrijs rustig een gesprek. Je kalmeert en opeens merk je dat die andere blikken je niets meer doen. Want jij zit,hier en nu, met je -misschien iets te – vrije kleuter en krijsende baby
naast een engel , simpelweg te zijn. De vrede met de situatie daalt neer in je hart.
En de rest…. is de rest.
©Wendyvanschaik2014
Zo’n dag dat je dan de theedoek aan het theedoekhaakje wilt ophangen, maar het vier keer op de grond valt.
Zo’n dag dat je je hoofd vier keer stoot op dezelfde plek aan dezelfde plank
Zo’n dag dat je erachter komt dat je al de hele dag met mascara op je wang rondloopt en dat daarom mensen waarschijnlijk naar je hebben zitten kijken, terwijl je nog wel zo vriendelijk teruglachte.
Zo’n dag dat je denkt en voelt dat iedere fluistering een nieuwe verse roddel over jou is
Zo’n dag waarvan je hoopte dat op zo’n dag die Bijbelse oud testamentische wet in ieder geval nog in ere was.
Want dan was je op zo’n dag heerlijk in je paarse tent gekropen met je koffers vol chocola, met je mijmeringen, met je zakdoeken, met je overdosis always en libresse, met je hormonen, met je paracetamol, met je kruidenthee, met je boeken die allemaal dramatisch eindigen zodat je in zelfmedelijden met de hoofdpersoon kan wegkwijnen, met je series, die eindeloze series…
En dat voor zeven dagen lang…
Zo’n dag dus…
©Wendyvanschaik2015
Hij: hoi! – kus-
Zij: hey – kus –
Hij: En?
Zij: Druk, jij?
Hij: ja, nieuwe opdracht
Zij: Fijn, fijn… hey zeg, hoe….
Hij: Wat eten we
Zij: spaghetti
Hij: hmmm -smak/smak/smak-
Zij: -slok/wijn/slok/adem in/adem uit/ slokslok
-SCHRIK-
Heb je nou spaghetti in je haar?
Kind 1: Pruik!
Kind 2: WHAHAHA
Kind 3: PRRTTTT – schijt luier vol-
Zij: ….. (#$%#%)
Hij: Jij bad, verhaaltje, bed?
Zij: ok, jij doet de fles
Hij: Ze slapen?
Zij: protest op bed
Hij: Oh, vervelend
Zij: jaaaa..wil jij misschien…..
Hij: Ik moet weg
Zij: nu al?
Hij: Ja, bespreking.
Zij: half 9 toch
Hij: ja in zwolle… dat duurt even he..
Zij: ok…
Hij: tja
Zij: Laat thuis?
Hij: nee, nee, nee denk het niet, nee…. na ja
Zij: Ik snap het, sleutel?
Hij: Ja. benzine?
Zij: -zucht-knik-zucht- Doei! -kus-
Hij: Dag! -Kus-
…En zij staart hem na uit het raam en denkt: he?!? Dit hadden we toch heel anders bedacht in ons toekomstplaatje: -KLIKKLAK – foto…..
Ze loopt naar de kalender, pakt de pen en schrijft op het to do list op nr 1: TIJD, WE MAKEN DE TIJD
Voldaan pleurt ze de afwas in de gootsteen, flikkert een plaat op de platenspeler, schenkt een laatste glas wijn in, staart uit het raam om te mijmeren en neemt, pakt, grijpt de tijd:
Draai maar drukke wereld, dender maar, roep maar, race maar, ambieer maar, slurp maar… Nu rest er even niets meer dan stilte…..
-twiettwiet/vogeltje/twiet-
©Wendyvanschaik2014
Zwaar, vermoeid, uitgeblust
De weg, de keien, drukkend in voeten
die lopen, die dwalen,
de adem vergeet adem te halen
Hangend, hijgend, zuchtend in ledige leegheid
Zwijgend, zwoegend, zoekend naar rust
Lusteloos richt mijn hoofd zich op, mijn oog starend
Ik zie
Ik adem in, adem uit
Nieuwe levensstroom
Stilte stroomt, streelt, vult mijn ziel
Zijn arm omarmd de leegte
Vult mijn ziel met Licht,
lichter, feller dan zon
Ik ben omarmd
door Vrede
Rustend in de stilte
Kom ik thuis
©Wendyvanschaik2014
De dag dat de tijd nog niet voorbij was
Ik jou in mijn verborgene hield
De dag dat jij verbonden was aan mij
Mijn hart klopte hoorbaar dicht bij jou
De dag dat de tijd nog niet voorbij was
Jij in het felle licht zichtbaar werd voor mij en hem,
hij hield je vast in zijn grote hand
Liefde was nog nooit zo voelbaar geweest
De dag dat de tijd nog niet voorbij was
Kleine snikjes, grote tranen, lachjes in het verschiet
Wij omarmden ons grote kleine geluk
Lief, lief mooiste, het allermooiste geschenk
De dag dat de tijd nog niet voorbij was
Kruipen, lopen, vallen en opstaan
Gaan, gaan! Haren in de wind, de wil is sterk
Groot, groter, je groeit, maar nog steeds intens door ons bemind.
De dag dat de tijd nog niet voorbij was
Laat de wijzer nooit verder verschuiven,
Blijf, blijf voor altijd dichtbij, dat de tijd verloren zal gaan
Dat ik je kan verbergen, voor altijd klein kan houden,
Voor altijd zal ik je liefhebben, koesteren,
Ik leer je bewonderen, ontdekken, avonturieren, leven
Leef mijn mooiste, dierbaarste, kleinste, grootste, wijste,
slimste, oudste, middelste, jongste kind..
©Wendyvanschaik2014
De Zinzoeker 